محمدرضا باقری، مجری برنامه‌های صدا و سیما در گفت و گو با پایگاه اطلاع رسانی جشنواره ملی رسانه‌های ایران ضمن اشاره به جایگاه ویژه این جشنواره در انگیزه بخشی به فعالان رسانه ای اثرات این جشنواره را اینگونه تشریح کرد:« جشنواره رسانه های ملی از این جنبه که میتواند اکویی باشد مقابل صدای رسانه ای ها امر مهمی محسوب میشود و اتفاقی مبارکه است که میتواند مردم را درگیر خود کند. این امر شناخت بهتری به مخاطب داده و برای خود اهالی رسانه نیز کمک کننده است چرا که صدایش به افراد بیشتری رسیده و از طرفی نیز با قضاوت شدن با معیارهایی آشنا میشود که میتواند او را به سمت الگو شدن هدایت کند. به رای گذاشته شدن در هر زمینه هنری حتما اثر گذار است. کسی که گزارش مینویسد، خبر تهیه میکند، یادداشت مینویسد و عکس میگیرد فرد هنرمندی است که دوست دارد کارشناسان در مورد آثارش نظر بدهند. خبرگزاری ها و روزنامه ها فضای محدودی دارند و زمانی که فردی مطلبی مینویسد غالبا در همان رسانه محصور می ماند. مثلا خبرنگاری با کولبرها همراه شده و بعد در چند هزار کلمه کل هنرش را مینویسد اما این مطلب فقط در همان رسانه خودش منتشر میشود. جشنواره مطبوعات اساسا جایی است که قرار بود به مطالب ضریب داده و باعث شود اینها دیده شوند و به رای گذاشته شوند و بعد در سطح بالاتری توسط مخاطبان ارزیابی شوند. این جشنواره همچنین یک گعده ای برای خود مطبوعات است چرا که فضایی است برای صله رحم بین اهالی رسانه.»
این فعال رسانه‌ای با اشاره به نقش رسانه‌ها در اصلاح ساختارها نقد مصلحانه را لازمه ایفای چنین نقشی توصیف کرد و در اینباره گفت:«اگر نقد مصلحانه با هدف کمک بوده و نیت را اصلاح ساختار قرار داده باشد حتما مسئولان نیز از آن تاثیر میپذیرند حتی اگر ابتدای امر گاردی هم وجود داشته باشد در بلند مدت زمینه فکری او برای اصلاح بوجود می آید. اما زمانی که نیت ها از اصلاح ساختار و به تصفیه حساب تبدیل میشود انتقاد نیز شدت یافته و به ایرادگیری شبیه میشود. ایرادگیری نیز باعث میشود تا مسئولان امر گوششان به اعتراض عادت کرده و حتی انتقادات به جا را نیز نشنیده بگیرند که این امر هم باعث ثبات تصمیم غلط و ماندگاری ساختارهای معیوب در سیستم میشود.»
باقری در ادامه با تشبیه کار رسانه ای به طبابت حسایت این حرفه را اینگونه توصیف کرد:«خبرنگاری و رسانه‌گری مثل طبیب بودن است. چرا که این حرفه نیاز به تخصص و تعهد دارد. در نظر بگیرید هر کسی دسترسی به دارو داشته باشد و هرچیزی را بدون دانش برای بیمار تجویز کند این امر باعث میشود تا طبیب های حاذق نیز دیگر نتوانند بیمار را درمان کنند. در مورد رسانه ها نیز همینطور است چه در مورد رسانه‌های فردی و چه رسانه‌هایی رسمی اگر افراد دچار تعارض منافع شده و یا سواد رسانه ای نداشته و بدون تشخیص منافع وارد عمل شوند اختلالی ایجاد می‌کنند که دیگر رسانه های اصیل و وزین نیز نمیتوانند آن را درمان کنند.»
این فعال رسانه در پایان با اشاره به بحث رونامه نگاری تحقیقی به عنوان یکی از محورهای جشنواره ضمن آنکه این شیوه فعالیت رسانه ای را کمک کننده به کشور توصیف کرد در مورد موانع عدم گسترش روزنامه نگاری تحقیقی گفت:«چقدر ما آموزش میدهیم روزنامه نگاری تحقیقی را. اصلا چه کسانی در کشور این کار را به صورت آکادمیک بلدند، چقدر بسترهای تجربی فراهم بوده است، اینها همه سوالات بزرگی در مورد مسئله روزنامه نگاری تحقیقی است و باید راجع به آن صحبت کرد. روزنامه نگاری تحقیق حتما میتواند به کشور کمک کند اما نه با نگاه فعلی به مطبوعات. روزنامه نگاری که کمتر از یک آبدارچی در یک شرکت حقوق میگیرد آیا میتواند روزنامه نگاری تحقیقی انجام دهد و روزی چندهزار کلمه مطلب برای چاپ در روزنامه آماده کند؟ اصلا وقتی برایش میماند که به سراغ تحقیق برود. روزنامه نگاری که مسائل اولیه‌اش در معیشت حل نشده چگونه کار تحقیقی کند. گسترش روزنامه نگاری تحقیقی مستلزم این است که خبرنگار گاهی بر روی یک پروژه هفته‌ها وقت بگذارد تا بتواند آن را از آب و گل در آورده و به نتیجه برساند. در ایران اما همه چیز یک روزه است. در کشور ما اینگونه جا افتاده است که به تولید کمی نگاه میشود و نه کیفی یعنی در آخر ماه این تعداد خبر، یادداشت و مقاله است که ارزیابی میشود و نه محتوای آن. آیا از این فرایند میتواند روزنامه نگار تحقیقی تربیت کند؟»