اگر افراد تربیت شده در فضای رسمی دیده نشوند، افرادی خارج از این فضا قدرت بروز پیدا می‌کنند

عطیه همتی، خبرنگار و فعال رسانه‌ای در گفت و گو با پایگاه اطلاع رسانی بیست و یکمین جشنواره ملی رسانه‌های ایران ضمن تقدیر از برگزاری جشنواره مطبوعات در توضیح اثرات این رویداد گفت:«برگزاری جشنواره کمک می‌کند حتی افرادی که علاقه‌مند به رسانه هم نیستند یک دوره‌هایی را در رسانه‌های رسمی کار کنند و مهارت کسب کنند. در سالهای اخیر هیچ وقت خبرنگاری به عنوان نویسنده یک گزارش معیار مورد تقدیر قرار نگرفته است تا از این طریق فعالیت او به عنوان سرمشقی برای سایر فعالان رسانه‌ای مورد توجه قرار گیرد. جشنواره از این بعد میتواند خیلی موثر باشد. خبرنگاران هم وقتی ببینند یک جایی برای ارزیابی فعالیت‌های آنان وجود دارد انگیزه بیشتری برای فعالیت پیدا می‌کنند. مدیران رسانه زمانی که ببینند توسط یک مرجع مقبول در بین رسانه‌ها مورد ارزیابی قرار می‌گیرند به جای آنکه فعالیت شان رویکرد روابط عمومی پیدا کند به سمت تولید گزارش‌های قوی و استخوان دار حرکت می‌کنند چون می‌دانند باید هر سال نماینده‌ای در بین برگزیدگان داشته باشند تا بتوانند عیار خود را در نگاه مخاطبان بالاتر ببرند. مخاطبان امروزی نیز اغلب حتی نام مجلات درست و حسابی را نمیشناسند و جشنواره این فرصت را برای آنها فراهم میکند تا حداقل یک بار در راهروی آن راه بروند و با رسانه‌های رسمی حداقل در حد اسم آشنا شوند».

عطیه همتی افزایش روز افزون شبکه‌های اجتماعی و مرجعیت بخشی به رسانه‌های غیر رسمی را عامل ایجاد یک آلودگی محتوایی دانست و در این باره توضیح داد:«روزانه تعداد زیادی مقاله، گزارش و یادداشت در روزنامه‌ها، خبرگزاری‌ها و سایت‌های مختلف منتشر می‌شود اما ماندگاری زیادی ندارد و زمانی که مدتی از آن می‌گذرد ما اثر آن را بر روی اجتماع نمی‌بینیم. در گذشته زمانی که یک گزارش در تلوزیون و رسانه منتشر می‌شد چند روز یک موج خبری ایجاد می‌کرد و اثرش در جامعه دیده می‌شد. از زمانی که شبکه‌های اجتماعی قدرتمند شدند جشنواره مطبوعات منحل شده است. از همان زمان کانال‌های تلگرامی بر روی کار آمدند و توانستند رسانه‌های سنتی را کنار بگذارند.این امر باعث شد مخاطب با هجوم اطلاعات مواجه شده و نتواند آن ها را از هم تفکیک کند و نفهمد کدامش محتوا استاندارد است. الان به شدت با آلودگی محتوا مواجهیم.اهمیت ندادن به جشنواره مطبوعات باعث شد به طور ناخوداگاه اهمیت گزارش مطبوعاتی نیز از بین برود و رسانه‌های رسمی تضعیف شوند. این رویکرد فضا را به دست شاخ‌های توییتری و کسانی داد که خارج از فضای نرمال رسانه‌ای رشد کرده‌اند».

همتی در ادامه در توضیح اثرات منفی ایجاد وقفه در برگزاری جشنواره ملی رسانه‌های ایران گفت:«صنف روزنامه نگاری یک زمانی آداب و اسلوب داشت و همه چیز را نمی‌شد منتشر کرد. توهم دانایی رسانه‌ای که به شبکه‌های اجتماعی تزریق شده اختیار اخبار را از کنترل افراد آموزش دیده خارج کرده است. زمانی که افراد تربیت شده در فضای رسمی دیده نشوند، افرادی خارج از این فضا قدرت بروز پیدا می‌کنند. در فضای فعلی افرادی که خود را بی نیاز از تربیت در رسانه می‌بینند مرجعیت پیدا کرده و در مواردی برخی رسانه‌های رسمی برای اینکه مقبولیت پیدا کند التماس چنین افرادی را می‌کنند تا بیایند و با حضور در رسانه‌ آنها منجر به دیده شدن بهتر رسانه‌ رسمی شوند. باید گفت یکی از دلایلی که به سمت مرجعیت یافتن رسانه‌های غیر رسمی رفتیم این است که اهالی مطبوعات به کار خود بی توجهی نشان داده‌اند. نمونه این بی توجهی نیز وقفه چند ساله در روند برگزاری جشنواره مطبوعات است. سایر اهالی فرهنگ سالیانه یک رویداد و جشنواره دارند مثلا در حوزه کتاب اتفاقاتی مثل نمایشگاه کتاب و جایزه جلال را داریم. اما اهالی روزنامه نگاری چنین چیزی را ندارند. مگر اینکه برخی سازمانها و وزارتخانه‌ها بخواهند تقدیری از خبرنگاران به عمل آورند که چنین تقدیری نیز معمولا از کسانی صورت میگیرد که به مدح و تمجید از این نهادها پرداخته باشند».

این فعال رسانه‌ای در پایان به نقش انتقادگری خبرنگاران و بی‌مهری‌هایی که به این مقوله شده پرداخته و معتقد است:«بسیاری از مسئولین زمانی که با انتقادی از جانب رسانه‌ها مواجه می‌شوند میگویند پیشنهاد هم بدهید حال آنکه نمیشود از یک نفر وقتی نسبت بروکراسی‌های اداری انتقاد دارد توقع داشت پیشنهاد آماده نیز ارائه دهد چرا که جزئیات فرایندها را نمیداند همانطور که از یک منتقد به ایرادات آسفالت یک خیابان نباید چنین انتظاری داشت چرا که او مهندس نیست اما به هرحال به عنوان یک شهروند از سو عملکردها متضرر شده و حق انتقاد دارد. انتقاد رسانه‌ها در بسیاری از موارد قربانی مصلحت سنجی‌های غلط شده و با توهین و بدگمانی پاسخ داده می‌شود. اگرچه خبرنگار نماهایی نیز وجود دارند که دیده شدن خود را در شلوغ کاری و جو سازی می‌بینند اما نگاه سیاه به انتقاد کار را برای خبرنگاران سخت کرده است. در سوی مقابل خبرنگاران نیز باید به شغل شان به عنوان خدمت بنگرند و بدانند که اگر رفتاری سبب خدمت به مردم نشود خیانت است چرا که دود سیاه نمایی در چشم تمام ایرانیان می‌رود.».